چند بار این شکوه و شکایت را شنیده اید که می گویند: آیا زندگی همه اش همین است؟
فضانوردان که تقریبا زندگی اشان را وقف فرود آمدن بر روی کره ماه کرده بودند در آن لحظه باشکوه٫ بسیار خوشحال بودند اما موقع بازگشت به زمین بعضی از آنها بشدت افسرده شدند.
براستی چرا وضع چنین بود و آنها چه توقعی داشته اند؟چه هدف بزرگتری نسبت به فرود آمدن در کره ماه و کشف فضا برای آنها وجود داشت که باعث افسردگی شان شده بود؟
شاید پاسخ این سوال این بود که هنوز دنیای درون خود را کشف نکرده و از عمق ذهن و روح خود با خبر نبوده اند.
همه ی ما نیازمند این هستیم که احساس پیوسته ای از رشد روحی و روانی خود داشته باشیم.
چنین احساسی به مثابه غذائی است که روح ما از آن تغذیه می کند.وقتی در حال رسیدن به هدفی هستیم که مدتها در تعقیب آن بوده ایم مطمئن باشیم که آینده ی جدیدی را برای خود رقم زده ایم.
۳۶۵ گام تا موفقیت
آنتونی رابینز-جواد شافعی مقدم
مقصود دل عاشق شیدا همه او دان // مطلوب دل وامق و عذرا همه او دان *** بینایی هر دیده ی بینا همه او بین // زیبایی هر چهره ی زیبا همه او دان *** یاری ده محنت زده مشناس جز او کس // در دیده ی هر دلشده پیدا همه او دان *** هر چیز که دانی جز از او، دان که همه اوست // یا هیچ مدان در دو جهان، یا همه او دان *** بر لاله و گلزار و گلت گر نظر افتد // گلزار و گل و لاله و صحرا همه او دان *** وز هیچ چپ و راست بینی و پس و پیش // پیش و پس و راست و چپ و بالا همه او دان *** وز آرزویی هست به جز دوست ترا هیچ // بایست، عراقی و تمنا همه او دان == عراقی همدانی
این مسئله دردآوریه که مراحلی از زندگی آدمی هدفی برای زندگیش ندارد، به نقطه ای می رسد که می گه حالا دیگه چی؟ چه چیزه مهمی وجود دارد؟ آخرش که چی؟ و این بدترین روزهای زندگی انسان است!
همینطوره.