داستانی از مثنوی معنوی

یک موذن داشت  بس آواز بد                      در میان  کافرستان  بانگ زد

 چند گفتندش  ، مگو بانگ نماز                    که شود جنگ و  عداوتها دراز

 او ستیزه کرد و پس بی احتراز                   گفت در کافرستان  بانگ  نماز

 موذن بد آواز به نصیحت دوستان گوش نکرد و کار خویش به پیش برد ، کافری پرسان پرسان ، با حلوا و هدیه سراغ او آمد :

 شمع و حلوا با چنان جامه لطیف               هدیه آورد و  بیامد  چون  الیف

 پرس پرسان کین موذن گو کجاست            که صلا و بانگ او راحت فزاست

 از او می پرسند که کجای آواز این موذن بد آوا راحت فزاست؟

 دختری دارم لطیف و بس سنی                  آرزو می بود   او را   مومنی

 هیچ این سودا نمی رفت از سرش             پندها   می داد    چندین   کافرش

 در دل  او   مهر ایمان  رسته  بود             همچو مجمر بود این غم ، من چو عود

 هیچ چاره می ندانستم  در آن                    تا فرو خواند این موذن آن اذان

 گفت دختر چیست این مکروه بانگ ؟        که به گوشم آمد این دو چار  دانگ؟

 من همه عمر اینچنین آواز زشت              هیچ نشنیدم در این دیر و کنشت

 خواهرش گفتش که این بانگ اذان           هست  اعلام  و  شعار  مومنان !

 .... دختر باور نمی کند و از دیگران هم پرس و جو می کند که این آواز زشت چیست و چنین می شنود که این آواز مسلمانی است ....

 چون یقین گشتش رخ او زرد شد             از  مسلمانی  دل  او  سرد  شد

 و مرد کافر  شادی کنان می گوید  که با این اذانی که تو دادی من از این پس با خیال راحت خواهم خفت ....

نتیجه گیری تاریخی : از زمان مولوی تا الان چیز زیادی تغییر نکرده !